Dinja van Liere, afkomstig uit Kapelle, is de rijzende ster van de dressuurruiters van TeamNL. Haar hele leven staat in het teken van paarden, al vanaf ze er als klein meisje verliefd op werd…
Wanneer kwam je voor het eerst in contact met paarden?
“Ik denk dat ik een jaar of vijf was. Mijn broers zaten op motorcross en elk weekend vertrokken we vanaf de sponsor naar de wedstrijden. Die sponsor had paarden aan huis. Zodra we er aankwamen, liep ik altijd rechtstreeks naar de schuur. Ik vond de paarden echt fantastisch, zo fascinerend! Ik weet ook niet wat het is. Ik ben sowieso gek op beestjes, maar paarden, echt waanzinnig!”
Dus, volgende stap: paardrijles?
“Ja, op mijn zesde ging ik met mijn opa naar de manege en mocht ik tien lessen volgen. Maar dat vond ik supersaai. Bij de motorcrosssponsor had ik al wat op een pony mogen rijden, over de dijk en zo. Nu moesten we bij de manege in rondjes achter elkaar rijden en de pony’s waren ook nog eens veel te braaf. Stiekem gaf ik ze dan wel eens een tik als niemand het zag. Dan ging de pony tenminste wat harder.”
En toen kreeg je jouw eerste eigen pony
“Mijn opa gaf me mijn eerste pony, Flits. Zij was de liefste pony ‘ever’, maar ze ging ook lekker hard. Iedere dag na school bracht opa me naar de manege. Fantastisch vond ik het. Toen ik wat ouder was, kwam Surprise. Ook een goede springpony, maar een stuk meer mans. Die ging gewoon stil in de bak staan en wilde dan niet voor- of achteruit. Ik wilde graag springen, maar zij vertikte het. Toen kwam er een soort van vechtlust en vastberadenheid in me naar boven. Ik stapte over naar dressuur om toch iets over haar te zeggen te hebben. Dat lukte.”
Dus de stoute Surprise heeft jouw carrière in de juiste richting geduwd?
“Ja, zo kun je het wel stellen. Door de ervaring met Surprise kreeg ik namelijk van ouders regelmatig het verzoek of ik ook de stoute pony van hun kind wilde trainen. Waar andere kinderen tomaten gingen plukken om wat bij te verdienen, verdiende ik mijn zakgeld met het rijden van pony’s. Daarnaast leste ik ook zelf, bij Mieke Evertse. Zij reed paarden voor anderen als beroep. Dat zag ik later ook wel zitten. Sterker nog, ik heb er nooit aan getwijfeld, dit was wat ik ging doen! Een plan B had ik niet.”
En plan A werd het ook. Nu bij Reesink Horses in Uden. Doel bereikt?
“Ik ben niet iemand van vooruit kijken en doelen nastreven. Ik leef heel erg in het moment en zie wel wat eruit rolt. Hiervoor werkte ik bij een andere stal en had ik het ook naar mijn zin. Maar waar ik daar verschillende paarden van verschillende eigenaren trainde, beheer ik nu een volledige stal met hengsten van Reesink Horses. Dat is gaaf en voelt ook wel als een volgende stap.”
‘Stiekem gaf ik ze dan wel eens een tik als niemand het zag. Dan ging de pony tenminste wat harder.’
Waarvoor train je ze eigenlijk?
“Bij Reesink train ik de hengsten om goede prestaties te behalen in dressuurwedstrijden. Hoe beter ze presteren, hoe meer ze waard worden voor de fokkerij. Daarnaast mag ik ook nog steeds op de paarden van hengsteneigenaar Joop van Uytert rijden, Hermès en Haute Couture. Hen train ik al zes jaar. Het zijn twee bijzonder goede paarden.”
Met hen maakte je onlangs een belangrijk debuut, toch?
“In juni mochten we meedoen op het NK Dressuur op Grand Prix-niveau. Voor paarden zo jong als Hermès en Haute Couture, negen jaar, is dat heel bijzonder. Het was dus al gaaf om te mogen meedoen, maar Hermès won ook nog eens een bronzen medaille. En zo gebeurde dat opnieuw in juli tijdens de Grandprix van CHIO in Rotterdam.”
Je vertelt erover met veel liefde voor je paarden. Hoeveel betekenen ze voor je?
“Heel veel. Je krijgt een speciale band met ze als je jaar in jaar uit met ze traint en samen een ontwikkeling doormaakt. Zij zijn beter gaan lopen, maar ik ben ook beter gaan rijden. Dat maakt de band bijzonder. Je leert ze ook echt goed kennen. Hermès is echt een jongetje, een blij ei en een brutale aap die altijd wil spelen. Haute Couture is juist een dametje, een prinsesje dat aandacht wil en gekroeld wil worden. Juist die eigen karakters vind ik zo leuk.”
Hoe voelt het dat ze toch van iemand anders zijn?
“Soms is het wel lastig, omdat je nooit weet hoe lang je ze nog bij je hebt. Zo had ik een heel hechte band met Capri Sonne. Hij was echt mijn allerbeste maatje, maar toen werd hij verkocht. Ik barstte in huilen uit, was er echt kapot van. Sindsdien ben ik ook wel voorzichtiger met het opbouwen van een band met paarden. Je moet er rekening mee houden dat je ooit afscheid moet nemen. Ik geniet nu wel volop van het succes met bijvoorbeeld Hermès, maar kijk dus niet te ver vooruit.”
‘Ik barstte in huilen uit, was er echt kapot van’
Je mocht uitkijken naar de Olympische Spelen in Tokyo
“Ik heb altijd wel gezegd dat ik naar de Olympische Spelen zou willen. Dat is natuurlijk voor iedere sporter de ultieme droom. Pasgeleden kwam het bericht: ik mocht gaan, met Hermès. Ik was zó blij! Deelname aan de Olympische Spelen hangt namelijk van zoveel factoren af. De leeftijd van je paard, of hij op dat moment in topconditie is, of je dan nog over hem beschikt, wie je concurrenten zijn. Alles viel nu op zijn plek.”
Maar toen…
“Toen bleek bij de inschrijving dat de internationale paardensport-federatie een administratieve fout in het paspoort van Hermès had gemaakt. We zijn ertegen in verweer gegaan, maar het was zó kortdag. Vandaag heb ik het definitieve besluit gehoord dat het niet gecorrigeerd gaat worden. Ik ben er enorm verdrietig van en snap niet hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik heb nog niet de tijd gehad om het echt te laten bezinken. Het is nog zo onwerkelijk. Maar tegelijk moet ik door. Met Haute Couture ga ik namelijk wel mee als reserve. Normaal, als je wist dat dit het hoogst haalbare was op basis van je prestaties, was dat fantastisch geweest. Maar nu hou je toch in je achterhoofd dat jij daar had kunnen rijden. Dat maakt het heel moeilijk.”
Hoe dan ook, opa zou trots zijn op waar je nu staat
“Opa was mijn allergrootste fan en één van de belangrijkste personen, zo niet de belangrijkste, die heeft gezorgd waar ik nu sta.”
Leef je je droom?
“Ik denk het wel. Los van de deceptie van de Olympische Spelen, mag ik iedere dag met paarden werken en knuffelen. Dat is het mooiste wat er is. Ik kan er alles in kwijt, mijn passie, mijn ambitie en mijn drive. Ja, ik leef absoluut mijn droom.”
Tekst Kim de Booij
Fotografie Arnd Bronkhorst Fotografie,
DigiShots en Reesink Horses
