Tijdens haar eerste urbex uitstap in 2007 werd ze al betrapt door de militaire politie in Wallonië. Maar dat heeft de van oorsprong Zeeuwse Nicole Hendriks (43) allerminst afgeschrikt om zich volledig op deze spannende hobby te storten. “Ik wilde meteen op zoek naar de volgende locatie.”
Urbex staat voor urban exploring. Fotografen gaan op zoek naar verlaten panden om daar prachtige foto’s te maken. Daarvoor gaan ze soms heel ver. “Die eerste keer was in een kasteel op militair domein. Daar mag je natuurlijk niet komen. Dat geldt eigenlijk voor bijna alle urbex locaties. Criminaliteit, instortingsgevaar, je weet nooit wat je tegenkomt en daarom ga je ook nooit alleen op pad.”
Spanning
Nicole laat zich niet afschrikken door de spanning. “Als er op een hek ‘verboden toegang’ staat, is dat voor mij een enorme trigger, omdat ik me dan direct afvraag wat hier te ontdekken valt. Soms maak je op die manier ook echt hilarische momenten mee. Zoals een keer in Italië, waarbij we op het punt stonden om een hek over te klimmen, toen er twee mannen aan kwamen lopen. Daar stonden we dan, met z’n drieën in een rijtje achter één dikke boom, samen steeds een beetje opzij schuivend om maar uit het zich te blijven.”
Geheim
België, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Roemenië, Italië. Nicole is overal al geweest om hét perfecte plaatje te schieten. Zo vaak ze kan, meestal een paar keer per maand, gaat ze erop uit. Maar voordat je er kunt fotograferen, moet je de urbex locaties wel eerst zien te vinden. “Urbex fotografen houden ze over het algemeen geheim. Zeker nu urbex steeds populairder wordt, is dat verstandig. Behalve liefhebbers kunnen er namelijk ook antiekhandelaren of vandalen op afkomen. Je staat soms met de tranen in je ogen als je ziet wat er dan nog maar van zo’n mooie plek overblijft. Zelf vind ik veel locaties via Google Earth. Het kost vaak uren en soms dagen voordat je die ene locatie gevonden hebt. Maar de voldoening die het geeft als het gelukt is, maakt dat ruimschoots goed.”
Waar de natuur wint
Eenmaal binnen gaat Nicole op zoek naar de mooiste plekjes. “De mooiste zijn daar waar de natuur langzaam terrein wint. De afbladderende verf, verschillende tinten schimmel en mos dat ergens tegenaan groeit. Daarnaast blijft het iedere keer fascinerend wat het verhaal achter het verlaten gebouw is. Ik vraag me altijd af wie er geleefd hebben, wat er allemaal is gebeurd. Aan de hand van oude spullen en foto’s ga je daarover fantaseren. Het lijkt soms alsof je in een tijdmachine bent gestapt. Dan sta je ineens naast documenten uit 1851. Dat is zo wonderlijk.”
‘De mooiste plekjes zijn daar waar de natuur langzaam terrein wint’
Tekst Kim de Booij
