Auto’s doen hem weinig, maar de 2CV heeft toch wel een bijzonder plekje gekregen bij David van de Plasse, mede-eigenaar van DRV. Niet alleen in zijn hart, zo blijkt. Zijn Volvo XC70 uit 2015 laat hij buiten staan, maar de Deux Chevaux uit 1986 gaat na elk ritje toch echt terug naar binnen. Davids eerste auto was een Eend, hij trouwde er in een en inmiddels heeft hij zijn huidige 2CV al 11 jaar.
“Toen ik 18 was verkocht ik mijn brommer en kocht mijn eerste blauwe Deux Chevaux. Na anderhalf jaar was hij zo rot dat ik er niet meer in mocht rijden van mijn vader. Ik heb jarenlang in andere auto’s gereden. Tot we in 1999 trouwden in een 2CV. Het begon gelijk weer te kriebelen. Kort daarna hadden we met ons kantoor een personeelsuitje voor alle managers. Het was een puzzeltocht met lelijke Eendjes in de buurt van Oud-Beijerland. Ik reed, het was prachtig weer, het dakje ging open en ik was gelijk verkocht. Nog geen maand later heb ik deze gekocht. Het is een 2CV Charlestone uit 1986 met een cilinderinhoud van 602cc. In de zomer rijd ik er graag mee. Als ik geen afspraken heb of afspraken in de buurt dan ga ik er mee naar het werk. Deze auto is niet voor snelwegen, maar het is wel leuk om eens een dagje op pad te gaan. Je neemt een picknickmand mee en je gaat allerlei leuke dingen doen. Ook een dagje naar het Veerse Meer is fantastisch met de Eend.
Het mooie is dat er gewoon niks in zit. Geen radio, niks. Je moet het geknetter van de motor horen. Dat hoort er nou eenmaal bij. De radio zou je toch niet horen. Een Deux Chevaux als vaste auto is alleen geen optie. Vanmiddag heb ik bijvoorbeeld afspraken in Goes, Zierikzee en vervolgens in Bergen op Zoom, ja dan moet ik tussendoor wel eens ergens 5 minuten inhalen. Dan moet ik vooral niet met een lelijke Eend gaan rijden, want dan kom ik altijd te laat. Daarnaast kom je de meeste steden niet meer in vanwege CO2 uitstoot.
Ik reed, het was prachtig weer, het dakje ging open en ik was gelijk verkocht
De lelijke Eend heeft geen stuur- en rembekrachtiging, je moet duwen, trekken en kantelen om te kunnen schakelen, als je je richtingaangever aan zet en je gaat de bocht om moet je hem ook weer uit zetten. Geen klokje, airconditioning, geen elektrische en zelfs geen neerdraaibare zijramen – niks. Er zit een raar klepje wat je open moet draaien en daar komt dan wind door waaien. Het is zo simpel, maar zo leuk. Het werkt allemaal. Dat maakt het juist zo leuk. Met die Volvo kan ik vanaf binnen de kachel aanzetten en er zit voorruit verwarming in. Het is heerlijk en comfortabel in de winter. Fantastich zelfs, maar laten we eerlijk zijn: die eend is veel leuker! Je onthaast in zo’n auto. Daar ga je niet in scheuren. Iedereen lacht erom. Of het nou kleine kinderen zijn of volwassenen. Iedereen vindt het leuk. Ik vind het niet echt een mooie auto. Ik vind het vooral een leuke auto, omdat het zo simpel is.
Wat ook wel leuk is om te weten: De lelijke Eend was ooit bedoeld om het Franse platteland te mobiliseren. Een belangrijke eis: de boeren moesten eieren mee kunnen nemen over net geploegde akkers zonder dat ze zouden breken. Het was dus oorspronkelijk een auto voor boeren. In de jaren 70 reden er veel hippies in en in mijn studententijd was het een echte studentenauto: grappig en goedkoop.”
Wie op zoek is naar een authentiek stukje Italië, schitterende flora en fauna, rust, volop cultuur en bovenal Italiaanse/Nederlandse gastvrijheid, neem dan eens een kijkje op de website www.casaledelpassatore.com, voor uitgebreide informatie, sfeerimpressies, boekingsmogelijkheden en speciale openingsaanbiedingen!
Tekst Marina Smits
Fotografie Marina Smits
